Seni Çok Seviyorum Allah'ım!

Ben insanım… Kocaman bir kâinatım aslında… 

En güzel şekilde yaratılmışım tıpkı özenle yapılmış bir tablo gibi…

Nakış nakış işlenmişim…

Göz rengim, ten rengim ve saç rengimle en güzel boyalarla boyanmışım…

…

Ben insanım… Çok değerli bir hazineyim aslında… 

Beynimde, ellerime ve kollarıma, tüm bedenime nasıl hareket edeceğini söyleyen muazzam bir mekanizmalar var…

Öylesine bir mühendis kodlamış ki beni, her şeyim tıkır tıkır işliyor… 

Sahi beni böyle güzel yaratan, kusursuz ve noksansız bir dünyada var eden… Daha doğar doğmaz ihtiyacımı bilip anne sütümü bile sıcacık hazır eden… Beni yalnız başıma bırakmayan YÜCE ALLAH’IM…

Sen beni ne kadar çok seviyorsun… 

Çok seviyorsun biliyorum, çünkü bana bu dünyada ne kadar güzellik varsa bahşetmişsin… 

Rengiyle gözüme, Kokusuyla burnuma, tadıyla mideme hoş gelen bir sürü nimet sermişsin önüme…

Güneşi, ayı, yağmuru, bulutu emrime vermişsin…

Ben de seni çok seviyorum ALLAH’IM. 

…

Ellerim şimdi belki küçük, ama öyle güçlü ki; ihtiyaçlarımı karşılayabiliyorum.

Adımlarım henüz çok büyük değil. Ama varmak istediğim yere götürüyor beni…

Kalbim ufacık belki ama, Senin sevginle öylesine dolu ki, kalbimin de kocaman olduğunu hissediyorum seni düşündükçe…

Ben de seni çok seviyorum ALLAH’IM… Adını her andığımda bu sevgim daha da artıyor… Ve ben sahip olduğum her şey için sana bu sevgimle şükürler etmek istiyorum. 

Sonra babamın ZAFER dergisinde okuduğu, Selim Gündüzalp hocamızın yazdığı yazı geliyor aklıma:

“Rabbim adınla atıyor kalbim”… 

Ne verdiysen hepsini Sen verdin...

Ben istemeden verdin

Kediler âleminde fare olmak ya da…

Bir tutam maydanoz olmak da vardı…

Yaratılmamak da vardı…

Şu güzelim dünyadan ve bin bir güzel isminden

Haberdar olmamak da vardı…

Ama var ettin...

Varlığından haberdar ettin.

Ne yaptıysan, ne ettiysen hep güzel ettin…

Hiç yoktan,

Bana bir hayat verdin...

Seni çok seviyorum ALLAH’IM…