Sarman / Öykü

Merhaba arkadaşlar,

Kendimi tanıtayım. Ben Sarman. Betül’ün kedisiyim. Sizin beni sevdinizi biliyorum, ben de sizi çok seviyorum.

Yaşadığımız evde en çok Betül sever beni; yiyeceğimi, suyumu hiç ihmal etmez, ilgilenir benimle.

Ben çok uyurum, evin en rahat köşelerini severim. Betül okuldan geleceği zaman uyanır, onu karşılarım.

O ders çalışırken bazen rahatsız etsem de genelde onu izlerim.

Evde sinek ve kelebek gördüm mü yerimde duramam. Hemen peşlerine düşer kovalarım…

Bazen de pencereden dışarıya bakar ve sokakta yaşayan hemcinsim olan başka kedileri izlerim. Bazen de üzülürüm; “Yağmurda, karda, soğukta ne yapıyorlar acaba?” diye düşünürüm.

Sizin gibi Arkadaş Dergisi'ni okuyan iyi çocuklar kedilere iyi davranıyorlar, onlara su ve yiyecek veriyorlardır diye düşünüyorum ve rahatlıyorum.

Biliyorum ki, Allah her insanın kalbine merhamet ve bunun gibi pek çok güzel duyguları koyup da yaratıyor. Yani bütün çocuklar merhametlidir, kedilere acırlar, yardım ederler.

Geçen gün Betül ve annesi konuşurlarken duydum, bir mobilya fabrikası üretimden artan küçük tahta parçalarından sokak kedilerine ve kuşlara yuvalar yapıp ücretsiz dağıtmış. Ne iyi olmuş, çok güzel insanlar var dünyada diye sevindim.

Şimdi size başımdan geçen bir hatıramı anlatmak istiyorum. Biliyor musunuz arkadaşlar ben sarı elmayı çok severim. Betül sarı elmayı soydu mu ben uykudan bile uyanır, koşa koşa giderim ve Betül de önce bana verir… Bir akşam sarı elma biraz sert imiş, dişim kırıldı. Hiç acımadı ama Betül çok üzüldü. Elbette ki ben sizin gibi diş hekimine gidemem. Ama beni bu kadar muhteşem özelliklerle donatıp yaratan Rabbimizin beni dişsiz bırakmayacağını biliyordum. Bir hafta sonra Allah bana yeni bir diş verdi ve dişim çıktı. Betül ve annesi hem şaşırdılar, hem sevindiler ve merhametlilerin en merhametlisi Allah’a şükrettiler. Konuşurlarken duydum; Allah’ın bizim gibi aciz mahluklarına böyle yardımlar yapmasına hayran oldular…