Gazze'den Mektup

Gazze’de çocuk olmak demek;

Annenin huzur veren sesinden önce, bomba sesleriyle güne başlamak demektir…

Gazze’de çocuk olmak demek, Mis gibi kızarmış ekmek kokusuyla değil de, genzi acı acı yakan barut kokusuyla kahvaltı hayali kurmak demektir.

Gazze’de çocuk olmak demek, bir balonun, bir uçurtmanın gökyüzünde salınmasını izlerken mutlu olmak yerine, savaş uçaklarından atılan kurşunlara bakmak demektir.

Uzun zamandır bakmıyorum mavi gökyüzüne. Çünkü Gazze’de çocuk olmak demek, gri bulutlara, dumanlı gökyüzüne alışmak demektir.

Ailemle huzurlu bir akşamda, sohbet etmeyeli ne kadar oldu bilmiyorum.

Çünkü ne zaman bir aile olmaya kalksak acımasız kalplerin attığı bir bomba ortamıza düşüveriyor…

Kaç zamandır annemin elleriyle okşadığı kömür karası saçlarıma tarak vuramadım… Nefes alabildiğimize şükür etmeyi öğrettiler bize. Her yeni güne gözlerimizi açtığımızda şükretmek bizi mutlu eden tek şey artık…

Benim aklım, onların nasıl bu kadar kötü olduğunu anlamıyor bu gerçek…

Ama benim yüreğim hiçbir zaman onların dünyası kadar kirli olmadı…

Küçücük ellerimle ettiğim dualarım, onların kininden daha büyük…

Yıkık dökük duvarların arasından inatla sızan güneş ışığı içimize umut veriyor. Çünkü biz zaferle müjdelenen Müslümanlarız.

Er yada geç bu düşman ordusuna galip geleceğiz. Bu inanç bizi ayakta tutuyor…

Gazze’de çocuk olmak demek, kuşlar filleri yener diyebilmektir. Ki bu umudun ta kendisidir…

Ben Gazze’de bir çocuğum arkadaşım… Tıpkı senin gibi.

Benim de senin gibi çok güzel bir odam vardı. Duvarımda süt beyaz bir muhabbet kuşum vardı sohbet ettiğim. Ben de tıpkı senin gibi oynamayı, gezmeyi çok severdim… Şimdi gezecek bir sokağımız bile kalmadı…

Ben senden farklı değilim… Biz kardeşiz. Rabbimiz bir, Kur’anımız bir, Peygamberimiz bir… Benim için çok dua et olur mu!.. Ben seninle dualarda buluşmak istiyorum çünkü…

                            Gazzeli bir çocuk