Pamuk Tüylü Kirpi / Masal

Az gittim uz gittim 

Bir masal boyu yol gittim 

Önüme çıktı bir kirpi 

Dikenleri pamuk gibi 

Kirpi kaçtı tarladan 

Çarığı düştü ayağından 

Masalı anlatayım hemen 

Yoksa kaçacak aklımdan. 

Zaman zaman içinde, diken dolu cebinde, feneri unutmuş evinde bizim sevimli kirpicik Kestane, gece yürüyüşüne çıkmış. Az gitmiş uz gitmiş, çayır çimen düz gitmiş. Kendini güzel mi güzel bir bahçenin ortasında bulmuş. Sağa bakmış kimse yok, sola bakmış kimse yok. Bahçe duvarının dibindeki taşın altına büzülüp uyumuş. 

Sabah olunca daha önce duymadığı sesler duymuş. Kulaklarını dikmiş. Dikenlerini kabartmış. Taşın altından çıkmış. İki çocuk oynuyormuş. Biri Ali, biri Ayşe. 

Ayşe demiş, “ne sevimli bir kirpicik,” Ali demiş “hiç sevmem dikenleri.” 

Kestane, Ali’nin söylediklerine içerlemiş. Bükmüş boynunu, çıkarmış dilini bir çare düşünmeye başlamış. 

Gitmiş bir paket pamuk bulmuş. Pamuğu yere sermiş. Üzerinde yuvarlana yuvarlana kendini pamuk yumağına çevirmiş. 

Gelmiş Ali’nin dibine. Bir bak demiş halime. Sevilmez mi bu halim bile?

Ali çok beğenmiş Kestane’yi. Ayşe demiş önceki halin daha iyi. 

Aman demiş kirpicik kendi kendine. Herkesi memnun etmek ne zor iş imiş. 

O bahçeyi terk etmiş. Ayşe buna çok üzülmüş. Ali’ye gidip bulalım onu demiş. Ali pek istememiş ama Ayşe’yi kıramamış. Kestane’yi aramaya koyulmuşlar. 

Az sonra rüzgâr esmiş, tozu dumana katmış. Bulut yağmur getirmiş. Kestane’nin pamuk tüycükleri ıslanmış da ıslanmış. Yürüdükçe lapa lapa dökülmeye başlamış. Kirpi eski haline dönmüş. 

Ayşe bulmaktan ümidini kesmek üzere iken pamuk parçacıklarını görmüş. Parçacıkları takip ederek Kestane’yi bulmuşlar.  

Ayşe demiş Ali’ye. Her şey yaratıldığı şekilde güzel. Bak neler ettin kirpiciğe. Ali düşünmüş taşınmış, saçlarını kaşımış, ellerini cebine atmış, hak vermiş Ayşeciğe. 

Ben demiş, seni seviyorsam bu çilli halinle, kirpiciği de sevmeyi bilirim dikenleri ile. Ayşe haklısın demiş. Ben de seni çok seviyorum, şu tombiş tombiş halin ile. Hadi, Kestane ile birlikte dönelim bahçemize.