ARKADAŞ deyince aklına ne geliyor? Hemen hemen herkesin vereceği cevabı tahmin edebiliyorum. En sevdiğiniz, değer verdiğiniz kişiler.
Evet bizler şimdi bu anlamda kullansak da çok çok eskiden bu kelime böyle değilmiş.
…
Bunu öğrenmek için hazır mısın?!.
Şimdi hayalen çok uzun zaman öncesine gidelim. Önce gözünü kapat ve birlikte, atalarımızın şimdiki gibi çatısı pencereleri asansörü, sensörlü lambaları olan apartmanlarda değil de kıldan çadırlarda, bir direkle ayakta duran otağlarda yaşadıkları zamanlara uçalım… Ata binilen, avcılıkla karın doyurulan, kılıçla okla savaşılan zamanlar...
Şimdi hemen gözünde böyle canlandırıp “Oh ne güzel, temiz hava bol güneş…” deme ama. O zamanın bir de zorlukları vardı. O şartlarda yaşayanlar için vahşi doğanın ve savaşların, hayatta kalmak için çok ciddi tehlikeler oluşturduğunu da hesaba katmalısın. Hadi önünü görüp önlem alıyorsun, ya arkandan sinsice yaklaşacak tehlikeler!.. Mesela, günlerdir aç olan bir kartal da olabilir, aniden bir kurt da saldırabilir, bir aslan da… Hele savaş anında o toz duman içinde arkandan gelen bir darbeyle yere serilmen an meselesi…
İşte böyle tehlikelere fırsat vermemek için ne yaparlarmış? Çok basit; insanlar arkalarından gelecek bir saldırı ihtimali varsa, bunu önlemek için sırtlarını bir ağaca veya sağlam bir taşa dayarlarmış.
O uçsuz bucaksız ovalarda yer yer boy gösteren kocaman, devasa, sapasağlam duran “taş”lardan birisi insana en tehlikeli anlarda güvenli bir alan sağlarmış…
İşte insanlar, kendisine güvenilen, zarar gelmeyeceğinden emin olunan sevdikleri insanları anlatırken, onları bu tehlikeli anlarda dayanıp arkalarını güvene aldıkları taşlara benzetmişler. O sevdikleri insanlar için “arka taş” gibidir demişler. Ve böyle dilden dile anlatımlardan “arkadaş” kelimesi doğmuş.
…
Evet şimdi gözlerini aç ve tekrar bu zamana dönelim.
Arkadaş kelimesinin ne kadar ilginç bir hikâyesi varmış değil mi?
Serdar Çınar
2 yıl önce
Arkadaş yurduma alçakları uğratma, sakın..